بلعیدن اپسیلون به اپسیلون فرصت‌ها! – قسمت ۳
بیایید نیت کنیم!
موج شکن – بیایید نیت کنیم که اگر تا همین لحظه از زندگی خیلی خوب عمل نکرده‌ایم، از همین لحظه خوب باشیم، از همین لحظه خودمان را از درون بشکنیم از آن نخواستن‌ها و نتوانستن‌ها و حرکت نکردن‌ها… بیاییم واژه‌نامه زندگی خود را بازتعریف نماییم. محدودیت‌ها را کنار بگذاریم و نگوییم امروز فقط تا این ساعت می‌توانم فعالیت کنم، نگوییم تابحال که کاری نکردم پس از این پس می‌خواهم چه کنم؟ نگوییم چگونه به دیگرانی برسیم که از مدت‌ها پیش شروع کردند! هر زمانی که حرکت می‌کنیم در واقع رسیده‌ایم، هر اپسیلون زمانی که فعال هستیم در واقع رسیده‌ایم، چرا که تغییر مثبت ایجاد کرده‌ایم!
این قاعده درستی نیست که شروع همه انسان‌ها باید از یک مبدا یکسان باشد، این قضیه اگر برای هر انسانی برجسته شود خطرناک است، چرا که یک مانع برای شروع وی خواهد بود. توانایی انسان‌ها با یکدیگر متفاوت است. برای مثال افراد زیادی هستند که از یک سال قبل برای شرکت در کنکور سراسری تلاش می‌کنند و در عوض افرادی با چهار ماه تلاش نتیجه‌ای بسیار بهتر می‌گیرند و این موردی است که به وضوح همه ساله قابل مشاهده است.
وقتی موانع این‌چنینی و در واقع کلیشه‌های تکراری را کنار بگذاریم، می‌بینیم که با یک تفکر صحیح و ساخت‌یافته به چه جاهایی که نمی‌توانیم برسیم، به شرطی که این چنین مثال‌ها و مصادیقی را از ذهن خود بیرون کنیم و حتی از لحظات سخت تلاش نیز احساس لذت کنیم، چرا احساس لذت کنیم؟ چون ما خاص هستیم و چون خاص هستیم جلوی این موانع ایست نمی‌کنیم، اما بیشتر افراد ایست می‌کنند!
یک آزمایش: امشب می‌خوام پرتلاش‌ترین انسان روی زمین باشم!
اگر می‌خواهیم انسان موفق و ارزشمندی باشیم باید باور کنیم که زمان‌های اندک بهترین فرصت‌ها برای رشد هستند. در واقع مسابقه دوی صد متری را فرض کنید که به همه افراد با تمام استایل‌های بدنی فرصت رسیدن به خط پایان را می‌دهند و به همه نیز جوایز یکسانی خواهند داد، اما چنین مسابقه‌ای به واقع تهی از لذت و حس رقابت است، چون بد و خوب با هم یکسان جلوه می‌کنند و هیچ فردی تلاشی برای بهتر بودن از خود بروز نخواهد داد.
بله، اگر همه دارای فرصت باشیم، همه خواهیم رسید، اما زندگی چنین میدانی نیست. جدا از بحث وجود یا عدم وجود فرصت‌های برابر برای همه انسان‌های کره زمین، کرسی‌های رسیدن به موفقیت نامحدود نیست و برای رسیدن به آن‌ها راهی جز رقابت وجود ندارد. حال ما می‌توانیم از این فرصت استفاده کنیم و پیشی بگیریم یا با کم کاری خود کاری کنیم که دیگران از ما بگذرند و در جایگاه بالاتری قرار بگیرند.
بیاییم یک بار آزمایش کنیم، امروز می‌خواهم بهترین فرد حوزه خودم باشم. امروز می‌خواهم زنگ خطری باشم برای تمام افراد، امروز می‌خوهم انقدر عالی باشم که از نفر اول کنکور سراسری نیز جلو بزنم. درست است، دیروز من خوب نبوده، حتی یک صدم تلاشی که در این آزمایش قرار است انجام دهم هم نبوده، اما من توانایی شروع اکیدا صعودی را دارم، من می‌توانم با زاویه خیلی تندی شروع کنم.
من می‌خواهم حتی اصول مطالعه که عمدتا از سوی مشاورین به صورت شیب نرم توصیه می‌شود را هم به هم بریزم، چرا نتوانم؟ می‌خواهم بهترین روز زندگی‌ام را تجربه کنم و به خودم و اطرافیانم ثابت کنم که هیچ چیزی از افراد موفق کم ندارم، می‌خواهم نو و تازه شوم از تکراری که گرفتارش بودم، می‌خواهم انسان جدید شوم، حتی برای یک روز و ثابت کنم که اگر بخواهم می‌توانم برای همه زنگ خطری باشم! و این برای من یعنی یک “بُرد”…
هَذَا مِن فَضْلِ رَبِّی – این فضل پروردگار من است…
برای یک شروع دوباره، در هر زمان و مکان، آرام با خودت زمزمه کن: پرودگارا به عشق تو، به عشق نعمت‌های تو، به عشق توجه و نگاه خاص تو، می‌خواهم یک روز از انسانیت خودم را معنا کنم، بدون هیچ حساب و کتابی…
همچنین بخوانید:
بلعیدن اپسیلون به اپسیلون فرصت‌ها! – قسمت ۱